بررسی اثر بخشی مدل همکار آموزشی برمهارت بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

 مقدمه: آموزش بالینی یکی از اجزای اصلی برنامه های دانشجویان پرستاری است. عدم کسب مهارت های بالینی لازم درزمان تحصیل ارائه خدمات پرستاری با کیفیت را در آینده شغلی دانشجویان پرستاری با مشکل مواجه می نماید. نظر به اینکه مدل همکار آموزشی به عنوان یک الگوی آموزش بالینی شناخته شده می باشد؛ این مطالعه با هدف بررسی اثر بخشی مدل همکار آموزشی برمهارت بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی انجام شده است. روش مطالعه: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی شاهد دار است. چهل و پنج دانشجوی ترم ۵ پرستاری به صورت سرشماری تحت دو شیوه آموزش بالینی متفاوت در بیمارستان شهدای خلیج فارس بوشهر در سال ۱۳۹۴ مورد مداخله قرار گرفتند. چهل و پنج دانشجوی پرستاری با تخصیص تصادفی ساده به دوگروه کنترل(۲۲نفر) وآزمون(۲۳نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از مداخله مهارت های بالینی دانشجویان با استفاده از ابزار محقق ساخته که روایی و پایایی آن بررسی گردید انجام پذیرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از روشهای آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون مجذور کای دو، تست دقیق فیشر، من ویتنی یو، واریانس یک طرفه و آزمون t و با استفاده از نرم افزارspss.ver۱۸ انجام شد. یافته ها: بین دو گروه آزمون وکنترل از نظر مهارت های بالینی در حیطه های وظایف پرستار سیرکولر، وظایف پرستار اتاق بهبودی، و رعایت کنترل عفونت و استریلزاسیون اختلاف معناداری وجود داشت (p<۰/۰۵). بین دو گروه کنترل وآزمون از نظر مهارت های بالینی وظایف پرستاراسکراب تفاوت معناداری مشاهده نشد(p=۰/۰۵۸). نتیجه گیری: نظر به افزایش مهارت های بالینی دانشجویان پرستاری مورد مطالعه در روش مدل همکار آموزشی، میتوان بیان داشت؛ این مدل روشی مناسب در فرایند آموزش مهارتهای بالینی به دانشجویان پرستاری است. بر این اساس به کار گیری مدل همکار آموزشی به منظور بهره مندی بیشتر از تجربیات، حضور مستمر در کنار دانشجویان و دانش عملی پرستاران بالینی در هر بخش برای ارایه آموزش مهارتها به دانشجویان پرستاری توصیه میشود.

کلیدواژه ها:

Model ، peer ، Clinical skills ، nursing students ، operating room ، مدل ، همکار ، مهارت بالینی ، دانشجویان پرستاری ، اتاق عمل