مدل یابی معادلات ساختاری رابطه خودکارآمدی و تعهد تحصیلی با نقش میانجی انگیزه پیشرفت در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی

مقدمه: تعهد تحصیلی یک عامل مهم در پیش بینی ادامه تحصیل دانشجویان و پیشرفت تحصیلی آن­ها می­باشد که بر اساس مدل خودتنظیمی قابل تبیین می­باشد. بر این اساس مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه خودکارآمدی و تعهد تحصیلی با نقش میانجی انگیزه پیشرفت در دانشجویان انجام شد. روش­ کار: روش تحﻘیق همبستگی و از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود که در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۸۹ انجام شد. ۳۰۰ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان به روش نمونه­گیری سهمیه­ای انتخاب شدند. داده­ها با استفاده از مقیاس خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان، مقیاس تعهد تحصیلی و پرسشنامه انگیزه پیشرفت گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده­ها با نرم افزار SPSS نسخه ۱۹و Smart-PLS صورت گرفت و  برای بررسی نقش میانجی انگیزه پیشرفت در رابطه بین خودکارآمدی و تعهد تحصیلی از مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته­ ها: میانگین و انحراف معیار متغیر­های تعهد تحصیلی ۰۵/۲۵±۵۸/۱۲۹، خودکارآمدی ۸۱/۲۶±۲۹/۱۱۸ و انگیزه پیشرفت ۷۵/۱۴±۷۳/۸۴ به شرح ذکر شده محاسبه شد. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که تعهد تحصیلی با خودکارآمدی (۰۰۰۱/۰=P، ۴۶۹/۰=r) و انگیزه پیشرفت (۰۰۰۱/۰=P، ۵۷۴/۰=r) همبستگی مثبت و معنی­دار داشت. همچنین خودکارآمدی با ضریب مسیر ۲۴۷/۰ با نقش میانجی انگیزه پیشرفت بر تعهد تحصیلی (۰۰۰۱/۰=P، ۷۲۷/۷=t) موثر بوده است. نتیجه گیری: یافته­ها نشان می­دهد که خودکارآمدی به­طور مستقیم و با نقش میانجی انگیزه پیشرفت بر میزان تعهد تحصیلی دانشجویان موثر بوده است. پیشنهاد می­شود که مراکز آموزش پزشکی جهت افزایش تعهد تحصیلی در دانشجویان به ارتقاء خودکارآمدی و انگیزه پیشرفت در دانشجویان توجه داشته باشند.

کلیدواژه ها:

Motivation ، Achievement ، Self Efficacy ، Academic Success ، Medical Students ، انگیزه ، پیشرفت ، خودکارآمدی ، موفقیت تحصیلی ، دانشجویان علوم پزشکی