رفتار روح در قلمرو شعر شارل بودلر

روح آدمی خاستگاه تمام اندیشه های ناب بشری است. شارل بودلر از نام آور ترین شاعران مدرن جهان در تمام اعصار و قرون است که با آفرینش اشعار خود تاثیر بسیاری در تکوین شعر نو داشته است. بودلر به روح خویش ملکوتی می نگرد و روح خود را تنها اتاق امن برای جسم می داند. هر گاه که روح او در آرامش است، جسم وی نیز روی آسایش به خود می بیند؛ اما بودلر به واسطه روح عظیم خویش همواره رنج می کشد و ناگزیر به تحمل درد های هستی است که بر شانه های او آوار شده اند. شراب شعر بودلر آنقدر گیراست که حتی پس از گذشت سالها هنوز مخاطب را مست می کند و روح مخاطب را در آرامشی عجیب فرو می برد. برای التیام روح، نوشیدن این شعرها ضروری می نماید تا انسان به قعر گرداب مرگ فرو نرود. این همان مرگی است که روح پیش از جسم تسلیم آن می شود. شعر بودلر با روح ملال انگیز و غریب خود آغوش می گشاید و مخاطب را به بوسیدن و نوشیدن واژه ها فرا می خواند و این شعر جانگداز تر از شراب انگور است. شعری که روح را نوازش و جسم را تازیانه می زند. انگور های شعر بودلر به طرز معجزه آسایی سکرآور و نشاط افزا هستند و همواره روح را از دیار پلید و پرهراس زندگی بیرون می کشد. پژوهش حاضر بر آنست تا حضور همیشگی روحی سرشار از عشق و عاطفه را در زندگی و اشعار بودلر نمایان کند.

کلیدواژه ها:

بودلر ، روح ، شعر ، عشق ، انسان