اصول تطبیقی معماری پایدار بناهای مسکونی بومی در اقلیم های خشک ایران

معماری و ساخت مسکن از گذشته دور یکی از دغدغه­های مهم بشر بوده و در عین حال، ارتباط مستقیمی با شرایط آب و هوایی داشته است. مطالعه این الگوی معماری و کمیت و کیفیت آن نقش مهمی در ارتقای معماری پایدار دارد. در پدیده گرم شدن کره زمین و آلودگی شهرها، صدمات جبران­ناپذیری به محیط زیست وارد نموده است؛ از این رو توجه به بهره­گیری از منابع انرژی فسیلی و محدودیت منابع سوخت­های فسیلی با تاکید بر اصول معماری پایدار و بناهای بومی و استفاده از آن جهت مشارکت در حل این بحران ضروری می­نماید. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی و در دو بخش مبتنی بر سامانه کیفی و روش توصیفی انجام گرفته است. بررسی و تحلیل نمونه های انتخابی اقلیم های خشک بر اساس سه معیار تناسبات کالبدی، سازماندهی فضایی و معیارهای مرتبط با شرایط محیطی انجام شده است. یافته­های پژوهش حاکی از این است که  معماری بومی در اقلیم­های گرم خشک ارتباط تنگاتنگی با شرایط آب و هوایی دارد و با طراحی و اتخاذ مناسب­ترین رویکردها می­توان به معماری پایدار در این مناطق دست یافت.اهداف پژوهش:۱.تشخیص میزان انطباق معماری بومی با اقلیم مناطق خشک.۲.تدوین دستورالعمل مناسب بر اساس ویژگی­های معماری بومی مناطق سرد و گرم و خشک. سوالات:۱.معماری مناطق خشک چه تاثیرپذیری از محیط دریافت دارد؟۲.چه تشابه و تضادی بین اقلیم گرم و خشک و سرد و خشک وجود دارد؟

کلیدواژه ها:

اقلیم های خشک ، معماری پایدار ، بناهای بومی