مقایسه کارکردهای اجرایی خودتنظیمی هیجان و انگیزش در زیرمجموعه های اختلال کمبود توجه – بیش فعالی بر اساس مدل بارکلی

هدف: مقایسه کارکردهای اجرایی خودتنظیمی هیجان و انگیزش در زیرمجموعه ­های اختلال کمبود­توجه- بیش­فعالی بر اساس مدل بارکلی.  روش: در این مطالعه علی- مقایسه ­ای است، ۵۰ دانش ­آموز پسر۹ تا ۱۱ ساله مبتلا به اختلال کمبود­توجه- بیش­فعالی با استفاده از پرسشنامه علایم مرضی کودکان-۴ (CSI-۴)، مصاحبه تشخیصی بالینی و آزمون هوش ریون انتخاب شدند. آزمودنی­ها به دو گروه ۲۵ نفره مبتلا به نوع بیش­ فعالی- تکانشگری غالب (ADHD-PHI) و نوع بی­توجهی غالب (ADHD-PI) تقسیم و سپس با آزمون بندر گشتالت، آزمون زمان واکنش تشخیصی و تکالیف محقق­ ساخته ارزیابی شدند. داده ­ها به کمک آزمون تحلیل واریانس چند متغیره تحلیل شد. یافته­ ها: دو گروه در بازداری رفتاری (P=۰/۰۰۱) و خودتنظیمی هیجان و انگیزش (P=۰/۰۱و P=۰/۰۰۱) تفاوت معنادار داشتند. به عبارتی، عملکرد دانش ­آموزان مبتلا به کمبود توجه، در بازداری رفتاری و خودتنظیمی هیجان و انگیزش بهتر از گروه بیش­فعال بود.  نتیجه­ گیری: یافته­ های این پژوهش حاکی از آن است که دو گروه از نظر سبب­ شناسی از یکدیگر متمایزند. به ­علاوه، مشخص شد که به دلیل وجود نقص اولیه در بازداری رفتاری، مشکلات و نارسایی­ های گروه مبتلا به نوع بیش ­فعالی- تکانشگری غالب در کارکردهای اجرایی بیشتر از گروه مبتلا به نوع بی­ توجهی غالب است. از این رو، نظریه بارکلی در زمینه اختلال کمبود­توجه- بیش­ فعالی تایید شد.

کلیدواژه ها:

Barkley's Model ، ADHD-PHI ، ADHD-PI ، Behavioral Inhibition ، Self-Regulating Of Emotion And Motivation ، نظریه بارکلی ، بیش فعالی- تکانشگری ، بی توجهی غالب ، بازداری رفتاری ، خودتنظیمی هیجان و انگیزش