زمان دستوری در زبان فارسی؛ نگاهی نو بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی

هدف: آگاهی از زمان تجربه ای کاملا ذهنی است که برخلاف تجربه مکانی با هیچ­یک از حواس بشر دریافت ­شدنی نیست، اگرچه همه آن را درک می کنند. هدف این پژوهش، ارائه نگاهی نو به چگونگی مفهوم­ سازی زمان در زبان فارسی در قالب زبان­شناسی شناختی و بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی است. روش: در این راستا، ابتدا مفهوم زمان از جنبه های فلسفی و رده شناختی و سپس الگوی شناختی مورد نظر بررسی و تبیین شد. نتیجه ­گیری: با الهام از نظریه ­های لانگ کر در تقسیم بندی جدید اجزای تشکیل دهنده گروه فعلی نشان داده شد که گروه­ های فعلی در زبان فارسی نیز به دو جزء اسناد زمینه ساز و هسته بند تقسیم می شوند و این اسنادهای زمینه ساز هستند که بیانگر زمان دستوری در زبان فارسی­ اند. سپس تک­واژهایی که به عنوان اسناد زمینه ساز، بیانگر زمان دستوری در زمان­های گذشته، حال و آینده هستند بررسی و تعیین شد و جایگاه هر یک از این اسنادها در الگوی شناختی آرمانی تعیین و نشان داده شد که این اسنادها با عناصر موجود در این الگو انطباق کامل دارند.

کلیدواژه ها:

Time ، Tense ، Idealized Cognitive Model ، Cognitive Linguistics ، زمان ، زمان دستوری ، الگوی شناختی آرمانی ، زبانشناسی شناختی