اثربخشی گروه درمانی شناختی بر رفتارهای خودشکن آموزشی

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر بخشی گروه درمانی شناختی بر رفتارهای خودشکن آموزشی دانش آموزان دختر شهرستان سنندج بود. روش پژوهش حاضر به صورت نیمه تجربی بود که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه استفاده شد. جامعه آماری پژوهش کل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر سنندج در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۳۹۸ بودند. برای این منظور ۳۰ نفر از دانش آموزان از میان فضای مجازی (شاد) به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای این منظور ابزارهای پژوهش به صورت الکترونیکی درآمد.سپس به صورت تصادفی افراد در دو گروه آزمایش و کنترل جاگماری شدند و برای گروه آزمایش پروتکل درمانی انجام گرفت ولی برای گروه گواه درمانی صورت نگرفت. نتایج بررسی ها نشان از اثربخش بودن گروه درمانی شناختی در کاهش رفتارهای خودشکن آموزشی داشت.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی شناختی ، رفتارهای خودشکن آموزشی ، دانش آموزان