ارزیابی بر تاب آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی (با تاکید بر مدیریت سیلاب شهری)

سوانح و مخاطرات طبیعی به دلیل شدت و زمان کوتاه اثرگذاری بر اجتماعات بشری تبدیل به دغدغه های اصلی برنامه ریزان ومدیران شهری در سالهای اخیر شده است. سیلابی شدن رودها و مسیل ها و وقوع سیل در جوامع شهری و روستایی ازمهمترین بلایای طبیعی می باشد. سیلاب ها، یکی از پدیده ها و مخاطرات طبیعی بسیار مهم و مخرب در سطح جهان محسوبمی شوند. بررسی آمار و اطلاعات خسارات سالانه ناشی از وقوع سیلاب ها در ایران و جهان بیانگر گستردگی صدمات ناشی ازسیلاب به منابع طبیعی ، انسانی و اقتصادی مناطق مختلف می باشد. لذا تدوین برنامه ای جامع با هدف مهار، کنترل وبهره برداری بهینه یا اعمال اقدامات مدیریتی، متناسب با کلیه عوامل دخیل در ایجاد و طغیان سیلاب های منطقه ای ضروریمی باشد. از جمله اقدامات مدیریتی که می تواند نقش بسزایی در کاهش خسارات ناشی از وقوع سیلاب داشته باشد، تاب آوریاست. نگهداری و بهره برداری از آبهای سطحی در مناطق مختلف، با روش های مختلف از قبیل طرح های آبخوان داری، احداثبندها صورت می پذیرد که بی شک بر کمیت و کیفیت منابع آب زیرزمینی تاثیرگذار بوده و در توسعه پایدار منابع آب زیر زمینیمنطقه طرح مفید می باشد سیلاب بعنوان یک بلای طبیعی هم از نظر تلفات جانی و هم از نظر خسارات مالی مهیب ترین بلایطبیعی در جهان محسوب می شود. مدیریت سیلاب متضمن کاهش اثرات و خطرات است، اما حذف اثرات و خطرات تقریباناممکن است. دلیل این امر، محدودیت های مالی و دانش محدود و اندک ما انسان ها است. ایمنی شهری در برابر مخاطرات ومیزان تاب آوری آن یکی از اهداف برنامه ریزی شهری بوده و در این راستا اولین گام، اطلاع از میزان تاب آوری شهر در برابرمخاطرات است. پژوهش حاضر به لحاظ روش، بنیادی و به جهت ماهیت توصیفی – تحلیلی می باشد. برای جمع آوریاطلاعات در پژوهش حاضر از اسناد کتابخانه ای و مطالعات نظری مرتبط با موضوع پژوهش استفاده شده است و در نهایت بااستفاده از تحلیل اسنادی به تبیین موضوع پرداخته است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری شهری ، سیلاب ، مدیریت سیلاب شهری