مقایسه عملکرد مدل های DP، SDP و SSDP در بهینه سازی بهره برداری از مخزن های آبی چند منظوره (مطالعه موردی: مخزن سد زاینده رود)

مدل های برنامه ریزی پویا ابزاری مناسب برای تعیین سیاست های بهینه بهره برداری از مخزن های سدها، به خصوص در مواجه با محدودیت و عدم قطعیت در منابع آبی هستند. در این مقاله، عملکرد طیف متنوعی از این مدل ها شامل برنامه ریزی پویای قطعی (DP)‎، برنامه ریزی پویای احتمالاتی با کلاسه بندی جریان (SDP_Class)‎، برنامه ریزی پویای احتمالاتی مبتنی بر سناریوهای تاریخی جریان (SDP_Scenario)‎ و برنامه ریزی پویای احتمالاتی با نمونه گیری (SSDP)‎ در سیستم چند منظوره سد زاینده رود ارزیابی و مقایسه شده است. ابتدا سیاست های بهینه بهره برداری در شرایط نیاز ثابت کشاورزی و سپس ملاحظه همزمان نیازهای کشاورزی و برقابی در کنار تامین نیازهای شرب، صنعت و زیست محیطی، درنظر گرفته شد و در نهایت عملکرد مدل های بهینه سازی با استفاده از مدل های شبیه سازی و معیارهای کارایی همانند اعتمادپذیری زمانی و کمی، بیشینه و میانگین کمبود و نیز زمان اجرای مدل ها ارزیابی شد. نتایج برتری محسوس مدل های SDP و SSDP را در مقایسه با مدل های DP نشان داد. این برتری عملکرد برای مدل SSDP و نیز شرایط حدی کم آبی ها بارزتر بود. با وجود عملکرد بهتر مدل SSDP، بار محاسباتی و زمان اجرای آن بیشتر بود که روش های پیش تخصیص دهی متغیرها و برنامه نویسی برداری شده، توانست تاثیر زیادی در کاهش زمان اجرای تمامی مدل ها و به خصوص SSDP داشته باشد.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، پیش تخصیص دهی ، سد زاینده رود ، DP ، SDP و SSDP ، برداری سازی