سعید مرید
صدیقه انوری
سید جمشید موسوی

مدل های برنامه ریزی پویا ابزاری مناسب برای تعیین سیاست های بهینه بهره برداری از مخزن های سدها، به خصوص در مواجه با محدودیت و عدم قطعیت در منابع آبی هستند. در این مقاله، عملکرد طیف متنوعی از این مدل ها شامل برنامه ریزی پویای قطعی (DP)‎، برنامه ریزی پویای احتمالاتی با کلاسه بندی جریان (SDP_Class)‎، برنامه ریزی پویای احتمالاتی مبتنی بر سناریوهای تاریخی جریان (SDP_Scenario)‎ و برنامه ریزی پویای احتمالاتی با نمونه گیری (SSDP)‎ در سیستم چند منظوره سد زاینده رود ارزیابی و مقایسه شده است. ابتدا سیاست های بهینه بهره برداری در شرایط نیاز ثابت کشاورزی و سپس ملاحظه همزمان نیازهای کشاورزی و برقابی در کنار تامین نیازهای شرب، صنعت و زیست محیطی، درنظر گرفته شد و در نهایت عملکرد مدل های بهینه سازی با استفاده از مدل های شبیه سازی و معیارهای کارایی همانند اعتمادپذیری زمانی و کمی، بیشینه و میانگین کمبود و نیز زمان اجرای مدل ها ارزیابی شد. نتایج برتری محسوس مدل های SDP و SSDP را در مقایسه با مدل های DP نشان داد. این برتری عملکرد برای مدل SSDP و نیز شرایط حدی کم آبی ها بارزتر بود. با وجود عملکرد بهتر مدل SSDP، بار محاسباتی و زمان اجرای آن بیشتر بود که روش های پیش تخصیص دهی متغیرها و برنامه نویسی برداری شده، توانست تاثیر زیادی در کاهش زمان اجرای تمامی مدل ها و به خصوص SSDP داشته باشد.

بهینه سازی, پیش تخصیص دهی, سد زاینده رود, DP, SDP و SSDP, برداری سازی