نقش خودپنداره و ادراک استیگما در بهزیستی روانشناختی زنان نابارور شهر یزد

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خودپنداره و ادراک استیگما در بهزیستی روانشناختی زنان نابارور شهر یزد بود. روش این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ها، تحقیق توصیفی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به مراکز ناباروری در شهر یزد بود. از میان جامعه آماری تعداد ۱۱۶ زن نابارور بصورت تصادفی انتخاب شدند . به این صورت که از میان مراکز ناباروری ، پژوهشکده تولید مثل و ناباروری شهر یزد انتخاب وافراد گروه نمونه به پرسشنامه های خودپنداره راجرز، بهزیستی روانشناختی ریف و مقیاس استیگمای ادراک شده پاسخ دادند.در تحقیق حاضر علاوه بر استفاده ازشاخص های آمار توصیفی ، برای بررسی فرضیات پژوهش از آزمون تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد.نتایج حاصل از تحقیق در سطح اطمینان ۹۵ % نشان می دهد که متغیر خودپنداره و استیگما رابطه معناداری با بهزیستی روانشناختی زنان نابارور دارد. نتایج نشان داده شده است که ۲۰.۲ درصد از تغییرات بهزیستی روانشناختی توسط خودپنداره تعیین می شود و مقدار همبستگی آن ۰.۴۵۰ است، رابطه این دو متغیر مثبت و معنادار است. در حالی که ۶.۴ درصد از تغییرات بهزیستی روانشناختی توسط استیگما تعیین می شود، مقدار همبستگی این دو متغیر ۰.۲۵۳ است و رابطه این دو متغبر معکوس ولی معنادار است.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، ادراک استیگما ، بهزیستی روانشناختی ، ناباروری