تبیین الگوی همگرایی در ساختار نظام منطقه ای غرب آسیا

یکی از مناطق مهم جغرافیایی در نظام بین الملل، منطقه غرب آسیاست. اهمیت استراتژیک این منطقه موجب شده که کشورهای واقع در آن به منظور تامین منافع ملی خود و در راستای راهبرد همکاری های منطقه ای و نیز به دلیل تبعات ناشی از دخالت های قدرت های فرامنطقه ای ، به دنبال افزایش روابط سیاسی، اقتصادی، امنیتی و فرهنگی خود با کشورهای دیگر این منطقه باشند. درتحقیق پیش رو با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی قصد داریم به بررسی الگو و وضعیت همگرایی برخی از کشورهای منطقه شامل ایران، عراق، سوریه، فلسطین و اردن با استفاده از نظریه کانتوری و اشپیگل بپردازیم. همچنین سوالی که در تحقیق پیش رو مورد استفاده قرار گرفته است این سوال می باشد که در بررسی ساختار منطقه ای در غرب آسیا با استفاده از نظریه کانتور ی و اشپیگل، متغیرهای الگویی چهارگانه و سیستم اثرگذار برون منطقه ای سطح همگرایی کشورهای مذکور در چه وضعیتی قرار دارد؟ در پاسخ به سوال فو ق باید بیان کرد که در مجموع با بررسی متغیرهای الگویی چهارگانه و سیستم اثرگذار برون منطقه ای در مدل کانتوری و اشپیگل در ساختار منطقه ای غرب آسیا، روابط کشورهای این منطقه به دلیل پایین بودن سطح انسجام و همبستگی اجتماعی و فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و سازمانی، پایین بودن سطح ارتباطات و ناهمگونی در ساختار روابط، همچنین دخالت قدرت های فرا منطقه ای در سطح پایینی قرار دارد.

کلیدواژه ها:

همگرایی ، منطقه غرب آسیا ، نظریه کانتوری و اشپیگل ، متغیر های الگویی