توسعه معماری پایدار با انرژی زمین گرمایی

با توجه به کاهش منابع تجدید ناپذیر انرژی و اثرات مخرب زیست محیطی آنها و نیاز روز افزون به منابع انرژی، استفاده از منابع تجدید پذیر نظیر خورشید، باد، آب، زمین و ...اهمیت ویژه ای پیدا می کند. یکی از این منابع که در بخش ساختمان قابلیت بهره برداری را داراست، گرمای زمین یا باصطلاح انرژی زمین گرمایی است که در مقیاس کلان برای تولید انرژی در نیروگاه ها و در مقیاس خرد به منظور تامین انرژی در ساختمان مورد استفاده قرار گرفته است. با این وجود در کشورمان ایران، علی رغم کاربرد گسترده آن در معماری بومی و سنتی، هم اکنون استفاده از آن در بخش ساختمان بسیار کم رنگ دیده شده است. یکی از دلایل این امر عدم آگاهی کافی مصرف کنندگان از اثرات مثبت آن بر کاهش تولید گاز های گلخانه ای در مقایسه با سوخت های فسیلی است. این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی انرژی زمین گرمایی به بررسی کاربردی آن در بخش طراحی ساختمان بپردازد و چالش جدیدی در میان معماران و طراحان ایجاد کند. روش تحقیق به کار رفته در این مقاله متکی بر اسناد و مدارک موجود و تجزیه و تحلیل چند نمونه موردی می باشد. بدین منظور با بررسی شیوه های بکاررفته در استفاده مستقیم از انرژی زمین گرمایی و با معرفی برخی بناهای ساخته شده ،در کنار پتانسیل های معماری فعلی کشورمان، امکان استفاده بهینه از این منبع انرژی مطالعه می گردد. نتایج این مطالعات نشان می دهد که می توان به روش های مناسبی بر اساس پتانسیل ها و محدودیت های موجود، برای استفاده از انرژی زمین گرمایی جهت تامین گرمایش و سرمایش ساختمان ها دست یافت . استفاده ازاین انرژی در معماری جدید ایران می تواند جاگزین بخشی از نیاز به منابع فسیلی بکاررفته در بخش ساختمان گردد، امری که در نهایت نه نتها باعث کاهش مصرف انرژی در این بخش که باعث کاهش آلودگی های ناشی از مصرف سوخت های فسیلی می گردد.

کلیدواژه ها:

انرزی زمین گرمایی ، کاهش مصرف انرژی ، تامین انرژی در ساختمان ، منابع تجدیدپذیر ، معماری ایران