شهر هوشمند؛ شهری به سوی پایداری زیست محیطی

در سال های اخیر، راهاندازی و توسعه ی شهرهای هوشمند به یکی از اهداف سیاسی دولتها تبدیل شده است. براساس گزارش جدید شرکت تحقیقاتی Persistence Market، ارزش بازار جهانی شهرهای هوشمند از ۶۲۲ میلیارد دلار در حال حاضر به ۱تریلیون دلار در سال ۲۰۱۹ و حدود ۳ ,۵ تریلیون دلار در سال ۲۰۲۵ خواهد رسید. در این میان، سرمایه گذاریی های دولتی برای توسعه فناوری هم راستا با تسریع روند شهری سازی از مهم ترین عوامل این رشد اعلام شده است. امروزه بیش از ۵۰ درصد جمعیت جهان در محیط های شهری زندگی میکنند. بنابراین روند شهری شدن زود هنگام جهان واقعیتی گریز ناپذیر و قرن ۲۱، قرن شهرها است. اما شهر نشینی علیرغم دستاوردهای بزرگ برای بشر با خود مسائل و مشکلاتی را به همراه داشته که با وجود پیشرفتهای عظیم علمی و فنی حل بسیاری از این مشکلات با ناکامی همراه بوده است. مفهوم شهر هوشمند در حقیقت پاسخی به این چالش هاست. شهر هوشمند به معنای گشایش مفاهیمی نو در برنامه ریزی شهری است که قابلیت های جهان واقعی و مجازی را برای حل مشکلات شهری با هم ترکیب می کند. هدف مقاله حاضر شهر هوشمند؛ شهری به سوی پایداری زیست محیطی با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد با پیشرفتهای فناوری ضروری به نظر میرسد که شهرداری ها از ابزارهای فناوری برای بررسی عملکرد و تجزیه و تحلیل داده ها استفاده کنند. این برنامه ها به طور روزافزونی در میان شهرداریها در کشورهای پیشرفته مورد استفاده قرار میگیرند و مشهور است که به پیشرفت عملکرد، موفقیت و نوآوری کمک میکنند. در این بین تحقق اصولی شهر هوشمند و هوشمندسازی شهرها و شهرداری الکترونیک باید همواره از اولویتهای اصلی مدیریت شهری باشد و انتظار میرود شهرداریها در کنار توجه به توسعه زیرساختها به موضوع هوشمندسازی شهرها توجه مضاعفی کنند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، شهر هوشمند ، رشد هوشمند ، مدیریت هوشمند