سنجش پایداری اجتماعی در محلات پراکنده رو (مطالعه موردی: محله شادآباد تهران)

در سال های اخیر، پایداری اجتماعی به عنوان یکی از اجزای اصلی توسعه پایدار به شکل فزاینده ای به رسمیت شناخته شده است. پژوهش های پیشین درباره توسعه پایدار به­طورعمده بر مسائل مربوط به محیط زیست و مسائل اقتصادی متمرکز بودند، اما در اواخر دهه های ۱۹۹۰ و پس از تدوین دستور کار ۲۱ و راهبرد اتحادیه اروپا در لیسبون ۲۰۰۰ و جلسه شورای اروپا در شهر گوتنبرگ در سال ۲۰۰۱، پایداری اجتماعی در دستور کار مباحث پایداری، یکی از مهم ترین ارکان توسعه پایدار در شهر و محلات شهر معرفی شده است. هدف این مقاله، سنجش عوامل موثر بر پایداری اجتماعی در محلات پراکنده روی شهر (محله شادآباد تهران) است که بر اثر توسعه افقی شهر تهران در سال های اخیر به­وجود آمده اند. بدین­منظور، از روش تحلیل عاملی و ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS برای تحلیل داده های به دست آمده از تعداد ۳۰۸ پرسشنامه و برداشت میدانی از محله شادآباد استفاده شده و عوامل موثر بر پایداری اجتماعی از دو بعد عینی و ذهنی ارزیابی شده­اند. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان می دهد که عوامل زمینه ای مانند مهاجرت و ناتوانی اقتصادی که از ویژگی های ذاتی شکل گیری محله شادآباد هستند، در پایداری اجتماعی محله شادآباد نقش اساسی و تعیین کننده دارند. همچنین براساس نتایجی که از تحلیل عاملی به دست آمده، سطح پایین پنج عامل سرمایه اجتماعی، رضایتمندی فردی، رضایت از محله، کنش اجتماعی و حس تعلق در محله شادآباد، به عنوان عوامل اصلی پایین­بودن پایداری اجتماعی محله شناسایی شدند.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، پراکنده گویی ، توسعه پایدار ، سرمایه اجتماعی ، شادآباد