پیش بینی رغبت به ازدواج براساس تمایزیافتگی و سبک های دلبستگی در دانشجویان

هدف پژوهش حاضر، پیش بینی رغبت به ازدواج براساس تمایزیافتگی و سبک های دلبستگی در دانشجویان بود. این پژوهش از لحاظ اجراء جزء تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی و از لحاظ هدف جزء تحقیقات کاربردی است. جامعه آماری حقیق حاضر شامل تمامی دانشجویان مجرد دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج در سال تحصیلی ۹۶-۹۷ می باشد، که براساسی آمار گزارش شده از سوی دانشگاه مذکور تعداد این دانشجویان ۳۲۷۸ نفر بودند. شیوه نمونه گیری به روش در دسترس بود که از طریق جدول مورگان تعداد ۳۴۵ نفر دانشجو به عنان نمونه انتخاب شدند. ابزاراندازه گیری به کار گرفته شده پرسشنامه رغبت سنج ازدواج نسخه دانشجویی (پرساد)، پرسشنامه تجدید نظر شده تمایزیافتگی خود اسکورن ۱۹۹۸ و پرسشنامه سبک های هویت بروزنسکی ۱۹۹۲ و پرسشنامه ی دلبستگی کولینز و رید ۲۰۰۹ بودند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج پایانی نشان دا که بین رغبت به ازدواج با تمایزیافتگی و سبک های دلبستگی رابطه معناداری برقرار بود، بدین معنی که تمایز یافتگی و سبک های دلبستگی قادر به تبیین واریانس رغبت به ازدواج بودند.

کلیدواژه ها:

رغبت به ازدواج ، تمایزیافتگی ، و سبک های دلبستگی