نقد و اصلاح طرح به کارگیری سازندگان دارای صلاحیت در ساخت ساختمان های شهری با رویکرد مدیریت بحران (مطالعه موردی: شهر قزوین)

رفتار ساختمان­ها در برابر وقوع زلزله­های گذشته، نشان­دهنده آسیب­پذیری آن­هاست. به کارگیری سازندگان دارای صلاحیت در ساخت ساختمان­ها در راستای کاهش آسیب­پذیری، اطمینان از ایمنی آن­ها در برابر زلزله و درنتیجه مدیریت بحران آن از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. آیین نامه اجرایی ماده ۳۳ قانون نظام مهندسی ساختمان، مالکین را ملزم به به کارگیری سازنده باصلاحیت نموده است؛ ولی مشکل پیش رو، صوری بودن سازندگان دارای صلاحیت و عدم به کارگیری آنان است. در این پژوهش ضمن بررسی میزان موفقیت طرح به کارگیری سازندگان دارای صلاحیت در ساخت ساختمان­های شهری، به شناسایی نقاط ضعف طرح و اولویت­بندی ضروری­ترین وظایف سازندگان ازنظر صاحب کاران پرداخته شده است. با استفاده از پرسشنامه و کسب اطلاعات لازم از سازمان نظام مهندسی استان قزوین، میزان موفقیت و نقاط ضعف طرح ازنظر صاحب کاران، ناظران و سازندگان دارای صلاحیت حقیقی و حقوقی بررسی شد. همچنین بر اساس نظر مسئولین و خبرگان از مهم­ترین وظایف سازندگان دارای صلاحیت گردآوری، تعیین شاخص­ها و وزن دهی و اولویت­بندی آن­ها با استفاده از پرسشنامه­ای بر اساس مدل لیکرت است. نتایج تحقیق نشان دهنده میزان بسیار کم به کارگیری سازندگان دارای صلاحیت در ساخت ساختمان­های شهری و تاثیرگذاری عواملی همچون نوع قرارداد و حدود صلاحیت سازندگان (با توجه سطح ساخت وساز در هر شهر) در میزان موفقیت طرح است. وزن شاخص­های تعیین شده در خصوص مهم­ترین وظایف سازندگان دارای صلاحیت نشان از تاثیر تمامی شاخص­ها در به کارگیری سازندگان دارای صلاحیت و اهمیت ویژه آن­ها است.

کلیدواژه ها:

بحران ، ساختمان ، مجریان ذی صلاح ، سازندگان مسکن و ساختمان