ارائه روشی جهت تعیین طرح انعطافپذیر از میان چندین طرحتوسعهی سیستم انتقال به دست آمده از الگوریتم ژنتیک

در این مقاله روشی جهت یافتن منعطفترین جواب در بین جوابهای ممکن مسئله برنامهریزی توسعه سیستم انتقال که خروجی الگوریتم ژنتیک در مرحله نهایی هستند ارائه شده است. در این روش شبیهترین طرح به طرحهای دیگر معرفی میشود تا در صورت تغییر در یکی از پارامترهای دارای عدمقطعیت با کمترین هزینه بتوان این طرح را به طرحی که نیازهای جدید را ارضا میکند تبدیل کرد. در این مقاله ابتدا با استفاده از الگوریتم ژنتیک مسئله برنامهریزی توسعه سیستم انتقال حل شده و مجموعهای از جوابهای مناسب بدست میآید. سپس با اعمال معیارهای مختلف، انعطافپذیرترین طرح انتخاب میشود. در این مقاله دو معیار شباهت برای مقایسهی طرحها معرفی شده است که عبارتند از: معیار وجود خط و معیار اختلاف تعداد خط. علاوه بر این دو معیار یک طرح دیگر به عنوان طرح N+1نیز معرفی شده است که این طرح در مجموعهی جوابها نبوده اما با منطق رایگیری بین طرحهای مختلف تولید میشود. پس از اجرای این معیارها بر روی شبکه استاندارد شش باس IEEEو87باس Northern Brazil ،مشاهده شده است که معیار اختلافتعداد خطوط مناسبترین معیار میباشد.

کلیدواژه ها:

طرح انعطافپذیر ، توسعه سیستم انتقال ، عدم قطعیت ، الگوریتم ژنتیک