ساختار و محتوای جانبخشی و تشخیص در مثنوی مولوی با تاکید بر کارکردهای عرفانی
محل انتشار: فصلنامه عرفان اسلامی، دوره: 16، شماره: 63
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 275
فایل این مقاله در 24 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IAUZ-16-63_015
تاریخ نمایه سازی: 22 آبان 1400
چکیده مقاله:
جانبخشی یکی از عنصرهای بنیادین اسطوره باوری است. اسطورهها حقایقی را در باب باور، دانش و جهانبینی انسانهای نخستین در اختیار ما میگذارند. اسطوره باوری با اندیشههای اشراقی و عرفانی و نیز با تخیل شاعرانه پیوندی ناگسستنی دارد. مولوی به دلیل برخورداری از اندیشههای اشراقی و تخیلی نیرومند در شاعری، غالبا بهطور ناخودآگاه در فضای جانبخشی قرارمیگیرد و بسیاری از اندیشههای عارفانه خود را در مثنوی از رهگذر همین جانبخشی که زیر عنوان مشخص تشخیص قرار میگیرد عرضه میدارد. در این مقاله با نگاهی به نظریههای جانبخشی و تشخیص، کارکرد آنها را در مثنوی به اختصار مطرح کرده، سهم آنها را در تجسم اندیشه و عاطفه مولانا با مثالهای متعدد نشان دادهایم. مهمترین نتیجه این پژوهش، اثبات مجدد نقش بیان و زیباییشناسی در القای اندیشههای مولانا به مخاطب است. این پژوهش دادههای خود را از طریق اسناد مکتوب، کتاب و مقاله به دست آورده و آنها را با روش تحلیلی توصیف کرده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عباد رضاپور
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد آستارا، دانشگاه آزاد اسلامی، آستارا، ایران.
بهرام خوشنودی چروده
استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی، واحد آستارا، دانشگاه آزاد اسلامی، آستارا، ایران. نویسنده مسئول: khoshnoodi۴۶@gmail.com
احمدرضا نظری چروده
استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی، واحد آستارا، دانشگاه آزاد اسلامی، آستارا، ایران.