نقش خودپنداره و ادراک استیگما در بهزیستی روانشناختی زنان نابارور شهر یزد

هدف: پژوهش حاضر بررسی نقش خودپنداره و ادراک استیگما در بهزیستی روانشناختی زنان نابارور شهر یزد بود. روش: روش این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ها، تحقیق توصیفی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به مراکز ناباروری در شهر یزد بود. از میان جامعه آماری تعداد۱۱۶ زن نابارور بصورت تصادفی انتخاب شدند. به اینصورت که از میان مراکز ناباروری ، پژوهشکده تولید مثل و ناباروری شهر یزد انتخاب وافراد گروه نمونه به پرسشنامه های خودپنداره راجرز، بهزیستی روانشناختی ریف و مقیاس استیگمای ادراک شده پاسخ دادند.در تحقیق حاضر علاوه بر استفاده ازشاخصهای آمار توصیفی ، برای بررسی فرضیات پزوهش از آزمون تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق در سطح اطمینان %۹۵ نشان می دهد که متغیر خودپنداره و استیگما رابطه معناداری با بهزیستی روانشناختی زنان نابارور دارد. نتایج نشان داده شده است که۲۰,۲درصد از تغییرات بهزیستی روانشناختی توسط خودپنداره تعیین می شود و مقدار همبستگی آن ۰,۴۵۰ است، رابطه این دو متغیر مثبت و معنادار است. در حالی که ۶,۴ درصد از تغییرات بهزیستی روانشناختی توسط استیگما تعیین می شود، مقدار همبستگی این دو متغیر ۰,۲۵۳ است و رابطه این دو متغبر معکوس ولی معنادار است

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، ادراک استیگما ، بهزیستی روانشناختی ، ناباروری