اثربخشی آموزش پیش از ازدواج بر باورهای ارتباطی، خودکار آمدی و معناجویی در دانشجویان پرستاری

آموزش پیش از ازدواج یکی از اولویت­های اصلی در برنامه­های جلوگیری از ناهنجاری های فردی و خانوادگی، کاهش میزان طلاق و افزایش خوشنودی زناشویی است. هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش پیش از ازدواج بر باورهای مرتبط با رابطه، خودکارآمدی و معنای زندگی در دانشجویان پرستاری تبریز بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری دانشجویان پرستاری مقطع کارشناسی دانشگاه علوم پزشکی شهر تبریز در سال تحصیلی ۹۶-۹۷ دربرگیرنده ۵۶۰ نفر بودند. آزمودنی­ها به تعداد ۴۰ نفر بودند که به روش نمونه­گیری تصادفی از میان دانشجویانی که درخواست کننده شرکت در این دوره­ بودند انتخاب گردیده و در دو گروه ۲۰ نفری آزمایش و گواه گمارده شدند. گروه آزمایش در ۶ جلسه ۶۰ دقیقه­ای آموزش پیش از ازدواج به روش انجل و رایت دریافت کردند و گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکرد. داده­ها با به کارگیری سنجه های باورهای مرتبط با رابطه (Eielson & Epstein, ۱۹۸۲ )، خودکارآمدی (Schwarzer & Jerusalem, ۱۹۹۵) و معنا در زندگی (Steger et al., ۲۰۰۶) گرد­آوری شد. جهت تجزیه وتحلیل داده­ها در بخش آمار توصیفی از توزیع فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد اثربخشی برنامه آموزشی پیش از ازدواج بر باورهای مرتبط با رابطه، خودکارآمدی و معنای زندگی معنی­دار بوده است  (۰۰۰۱>p). با توجه به نتایج پژوهش می­توان گفت که به کارگیری این آموزش پیش از ازدواج بر روی باورهای مرتبط با رابطه ، خودکارآمدی و معنای زندگی در زندگی کارساز است.

کلیدواژه ها:

آموزش پیش از زادواج ، باورهای مرتبط با رابطه ، خودکارآمدی ، معنای زندگی