شاخصه های نوع طبیعی و ارتباط آن با ذات

مساله انواع طبیعی در زمره مسائل پیچیده و عمیق فلسفی است، که از یک سو با مساله افراد و از سوی دیگر با مساله «ذات» گره خورده است. در این مساله، نام­گرایان با اصیل دانستن افراد و برشمردن ویژگی­های مشترک میان آنها، هرگونه هویت هستی­شناختی برای انواع را نفی می­کنند. در مقابل، واقع­گرایان به وجود انواع طبیعی با الزامات خاصی باور دارند و تلاش می­کنند طبقه­بندی افراد را تحت انواع طبیعی، براساس ویژگی­های ذاتی توجیه نمایند. در مقاله حاضر، نخست، بر مبنای تمایز این دو دسته از فلاسفه، دو دسته شاخصه برای انواع طبیعی گزارش می­شود. سپس، این شاخصه­ها در تحلیل آراء برد که با توجه ویژه نسبت به مفهوم «ذات» میان نظر ارسطو و ذات­باوران معاصر از جمله کریپکی و فاین مشترکاتی یافته است؛ مورد ارزیابی قرار می­گیرد. آن­گاه، بر اساس یگانه­انگاری نوع طبیعی و تمام­الذات اشیاء، شاخصه­های شش­گانه واقعی و مطلق بودن، دارای ذات متعین (تمام­الذات) بودن، پایگانی بودن، غیر قابل تغییر بودن، تحت مقولات سه­گانه جای گرفتن و شرکت کردن در طرفین این­همانی­های نظری برای انواع طبیعی پیشنهاد می­شود. 

کلیدواژه ها:

انواع طبیعی ، ضرورت ، ذات ، ذات باوری ، نام گرایان ، واقع گرایان