مطالعه اثر سطوح مختلف دو نوع زغال زیستی بر آبگریزی و برخی ویژگیهای فیزیکی و شیمیایی خاک

این پژوهش به صورت فاکتوریل با عامل نسبت های مختلف خاک و مواد افزودنی (بایوچار طبیعی و بایوچار تولیدشده از کمپوست زباله شهری)، در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار، انجام شد. فاکتورهای در نظر گرفته شده در این طرح، شامل: فاکتور بایوچار طبیعی در چهار سطح (۰، ۱، ۳ و ۵ درصد)، بایوچار تولیدشده از کمپوست زباله شهری در چهار سطح (۰ ، ۱، ۳ و ۵ درصد) –جمعا ۱۶ تیمار- می باشد. برای تعیین آبگریزی نمونه های بایوچارهای کمپوست زباله شهری و طبیعی از تست قطره آب یا زمان نفوذ آب در خاک (WDPT) استفاده شد و مدت زمان نفوذ آب به خاک (t_p) در هر ۱۶ تیمار اندازه گیری شد. همچنین نتایج حاصل نشان داد که با افزایش درصد مصرفی بایوچارها، t_p افزایش می یابد. بیشترین t_pمربوط به تیمارهای ۵ و ۱۶ به ترتیب ۱۵۶ و ۱۷۰ ثانیه بود که افزایش ۹۸ و ۹۹ برابری نسبت به خاک شاهد داشتند.از ۱۶ تیمار مورد بررسی ۱۲ تیمار در کلاس آب دوست، یک تیمار در کلاس آبگریزی جزئی و سه تیمار در کلاس آبگریز شدید قرار گرفت. در کل می توان ذکر کرد که مصرف بایوچارهای مورد بررسی مخصوصا بایوچار طبیعی به لحاظ آبگریزی مشکلی در نفوذپذیری خاک ایجاد نمی کند. همچنین نتایج نشان داد که افزودن بایوچارهای مورد استفاده به طور میانگین سبب کاهش چگالی ظاهری و افزایش درصد ماده آلی و pH به ترتیب برابر ۹، ۲۷۲ و ۶ درصد شد.

کلیدواژه ها:

آب گریزی ، بایوچار طبیعی ، نفوذپذیری ، WDPT