بررسی رابطه فرسودگی شغلی با استرس شغلی با میانجی گری واکنش های هیجانی پرستاران بیمارستان های تامین اجتماعی تهران

مقدمه: فرسودگی شغلی به عنوان مشخصه اصلی استرس شغلی نوعی واکنش تاخیری به عوامل مزمن تنش زای محل کار است و از مهم ترین عواملی که ممکن است آن را پیش بینی کند واکنش های هیجانی است. روش پژوهش: این پژوهش بر مبنای هدف کاربردی و بر اساس نحو گردآوری داده ها از نوع توصیفی – پیمایشی است که جامعه آماری تحقیق کلیه پرستارانی بودند که در بیمارستان های تامین اجتماعی تهران مشغول به کار بودند و از بین این افراد ۱۹۴ نفر با نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. با استفاده از پرسشنامه های استرس شغلی استاینمتز (۱۹۷۷)، فرسودگی شغلی گلدارد (۱۹۸۹) و واکنش های هیجانی DASS۲۱ اطلاعات لازم جمع آوری گردید .که روایی آنها از طریق روایی محتوا و روایی همگرا و پایایی پرسشنامه از طریق محاسبه آلفای کرونباخ تایید شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری و نرم افزار ایموس و لیزرل استفاده شده است. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون فرضیه ها نشان داد استرس شغلی در سطح معنی داری ۰/۰۱ و اضطراب، استرس و افسردگی با سطح معنی داری ۰/۰۵  با فرسودگی شغلی ارتباط مثبت دارد. هم چنین استرس شغلی به طور مثبت بر واکنش هیجانی اثر داشته، بنابراین استرس شغلی به طور غیر مستقیم  با میانجی گری واکنش هیجانی بر افسردگی شغلی در پرستاران تاثیر دارد. نتیجه گیری: با شناخت منابع استرس زا و راه کارهای مقابله با آن می توان به کاهش، کنترل و درمان فرسودگی شغلی در پرستاران کمک نماییم.

کلیدواژه ها:

استرس شغلی ، فرسودگی شغلی ، واکنش های هیجانی ، پرستاران