بازشناسی اندیشه بومی گرایی در معماری خانه ایرانی در دوره قاجار نمونه موردی: خانه طباطبایی کاشان

در دوره قاجار خانه و کاخ سازی رونق زیادی داشته است. این دوره از یک سو وام دار دستاوردهای معماری و شهرسازی تاریخی ایران و از جهاتی دیگر تحت تاثیر و نفوذ فرهنگ و هنر اروپای غربی و شرقی بوده که با به وجود آمدن گرایش های تحول خواهانه و معماری آرمان گرایانه تکوین یافته است. معماری بومی به عنوان اساسی ترین زیربنای معماری ایران در کلیه ادوار در اقلیم های گوناگون آن، در هماهنگی با طبیعت و کاربرد شیوه های ساختمانی متناسب با آن، در پی پاسخ به نیازهای عملکردی، کالبدی و مکانی همواره توفیق داشته است. اصول و مبانی معماری ایرانی طبق نظر استاد پیرنیا شامل پنج ویژگی، مردم واری، پرهیز از بیهوده گویی، نیارش، درونگرایی و خودبسندگی می باشد. که کمابیش این اصول پنجگانه در معماری خانه های دوره قاجار نیز وجود دارد. این نوشتار در پی بررسی اندیشه بومی گرایی در معماری خانه ایرانی در دوره قاجار با تاکید بر خانه طباطبایی کاشان می باشد. در این پژوهش از شیوه تحقیقی ، تحلیلی توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای مراکز علمی و دانشگاهی همچون موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان ، کتابخانه مرکزی استان خوزستان و سایت اینترنتی جهاد دانشگاهی ، سیویلیکا، نشریه های مرتبط با موضوع پژوهش انجام گردیده است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، خانه ایرانی ، دوره قاجار ، خانه طباطبایی کاشان