خوانشی کهنالگویی از توصیف مارال در رمان کلیدر

در این جستار از توصیف آبتنی مارال در رمان کلیدر نوشته محمود دولتآبادی خوانشی کهنالگویی ارایه کردهایم. به دلیل همانندی این توصیف با آبتنی شیرین در مثنوی خسرو و شیرین نظامی، بر پایه تمایز میان کهنالگو و انگارههای کهنالگویی در نظریه یونگ، تکرار این انگارهها یا بازنماییها را در متون قدیمیتر و کلاسیک فارسی ازجمله اوستا، شاهنامه، همای و همایون و.. و همچنین در فرهنگ و تاریخ باورهای ایرانی بررسی کردهایم. نتیجه اینکه بر اساس این خوانش تمامی این تکرارها در توصیف معشوق و همراهی آب و زن/ معشوق، بازنمایی انگارههای آناهیتا و به ویژه انگاره پری بودهاست که آن نیز میتواند تحت تاثیر دوران بانوخدایی در فلات ایران پیش از ورود آریاییها باشد. این خوانش همچنین پیوستگی ارتباط متون ادبی ایرانی را از قدیمیترین انواع تا نوترین آن؛ یعنی نوع ادبی رمان بر بستری فرهنگی اثبات میکند.

کلیدواژه ها:

مارال ، شیرین ، آناهیتا ، پری ، کهنالگو ، انگاره کهنالگویی