رابطه خودشناسی و خداشناسی از منظر علامه طباطبایی

نوشتار حاضر با عنوان رابطه خودشناسی و خداشناسی از منظر علامه طباطبایی با هدف بررسی شناخت خویشتن وتاثیر آن بر خداشناسی به روش نقلی وحیانی و باشیوه ی توصیفی نگاشته شده است. خودشناسی، همان شناخت حقیقت آدمی و استعدادهای درونی آن از جنبه ی خلیفه الله ی است. در دین مبین اسلام به شناخت پروردگار و شناخت خویشتن تاکید شده است و اهمیت این امر بر کسی پوشیده نیست. در این نوشتار ضمن مفهوم شناسی کلمات کلیدی و شناخت مختصری از علامه طباطبایی(ره) به بیان تاثیر خداشناسی بر خودشناسی و نقش شناخت خویشتن بر خداشناسی از منظر علامه طباطبایی پرداخته شده است. در دیدگاه علامه طباطبایی کسی که به خودشناسی پرداخته است، قبلا خدا را شناخته است. از منظر ایشان خودشناسی بهترین و نزدیک ترین طریق انسان در رسیدن او به سوی خداوند متعال است. نه این که نفس مومن ابزار رسیدن به خداوند باشد، بلکه نفس مومن همان راهی است که منتهی به شناخت پروردگار می شود و از دو طریق؛ حصولی و حضوری قابل دسترسی است. در بیان علامه طباطبایی تنها در سایه شناخت حضوری انسان از خویشتن، انسان به فقر ذاتی خود آگاه می شود و در مقابل خالق هستی خشوع می کند و به حقیقت بندگی می رسد. اگرخودشناسی با تزکیه و تهذیب نفس همراه شود، زوال ناپذیر است.

کلیدواژه ها:

رابطه ، خودشناسی ، خداشناسی ، علامه طباطبایی.