استراتژی های انتخاب برای افزایش نرخ رشد در بلدرچین های ژاپنی

در این تحقیق، به منظور بررسی برنامه اصلاح نژادی مناسب برای بلدرچین­­های ژاپنی، برنامه­های مختلف شبیه­سازی شد. تابع هدف اصلاح نژدای شامل صفات وزن بدن و وزن تخم بود.  جهت بررسی استفاده از نشانگرهای ژنتیکی مرتبط صفت وزن لاشه از پنج برنامه اصلاح نژادی مختلف استفاده شد. پیش­بینی میزان پیشرفت ژنتیکی و نرخ هم­خونی به وسیله شبیه­سازی قطعی برنامه انتخاب تک مرحله­ای با نسل­های مجزا انجام شد. در برنامه اول تنها از فنوتیپ صفات وزن بدن و وزن تخم استفاده شد. در برنامه دوم، صفت وزن لاشه و در برنامه سوم نیز صفات غیرمستقیم لاشه از جمله وزن سینه و وزن پشت در شاخص انتخاب گنجانده شد. پاسخ ژنتیکی در هر دو حالت برای وزن بدن کاهش یافت. در برنامه­های انتخاب به کمک نشانگر، اطلاعات QTL که ۵، ۱۰، ۲۰ و ۵۰ درصد از واریانس ژنتیکی صفت وزن لاشه را توصیف می­کنند در تابع شاخص انتخاب در نظر گرفته ­شدند. در برنامه اول سهم QTL فرضی، در واریانس ژنتیکی وزن لاشه پنج درصد بود، پیشرفت ژنتیکی برای صفت وزن لاشه به میزان ۱/۳ درصد نسبت به حالت پایه افزایش نشان داد که این روند افزایشی برای حالات دیگر سهم واریانس QTL فرضی نیز مشهود بود، به گونه­ای که در حالت چهارم که ۵۰ درصد از واریانس ژنتیکی صفت وزن لاشه به وسیله QTL فرضی بیان شده بود این افزایش به ۴۲ درصد رسید. پاسخ ژنتیکی برای صفت وزن لاشه به مقدار قابل قبولی با توجه به مقادیر متفاوت واریانس ناشی از QTL افزایش یافت. بنابراین، استفاده از اطلاعات QTL منجر به افزایش دقت برآورد ارزش­های اصلاحی شده و می­توان کاندیداهای برتر از نظر ژنتیکی را با درجه اعتماد بالاتری گزینش نمود.

کلیدواژه ها:

Simulation ، Selection ، Genetic Gain ، Selection Strategies ، Japanese Quail ، شبیه سازی ، انتخاب ، رشد ژنتیکی ، برنامه های اصلاح نژادی ، بلدرچین ژاپنی