قرارداد حمل و نقل در فقه و حقوق ایران

اهمیت حمل و نقل در تجارت و اقتصاد تا اندازهای است که تصور تجارت بدون حمل و نقل امری غیر ممکن به نظر می رسد. در ابواب فقه بحث جداگانهای به این موضوع اختصاص نداشته و بنابراین احکام مربوطه را باید در ابواب گوناگون جستجو نمود. لذا این سوالات مطرح میشوند که مبنای فقهی قرارداد حمل و نقل چیست و قوانین موجود در این زمینه که لازم است با قوانین شرع مطابقت داشته باشند تا چه میزان پاسخگوی نیازهای حقوقی میباشند؟ نویسندگان قانون مدنی با پیروی از اقوال مشهور فقهای امامیه موضوعات راجع به حمل ونقل را غالبا در مبحث اجاره مطرح نموده اند. نتیجه گرفته میشود که قرارداد حمل و نقل به عنوان یکی از مصادیق عقد اجاره محسوب شده و اگرچه در فقه به صورت مستقل بحثی از این موضوع وجود ندارد لیکن تابع احکام و مقررات عقد اجاره میباشد. لذا با توجه به پراکندگی و محدودیت قوانین موجود در زمینه قراردادهای حمل و نقل ، شناخت کامل این موضوع و پژوهش در خصوص مسائل مستحدثه مربوطه در فقه ، قاضی را کمک مینماید تا در موارد سکوت قانون، حکم قضیه را با سرعت مورد لزوم قراردادهای تجاری یافته و به دعوا رسیدگی نماید . در این پژوهش سعی بر آن شده است که به روش اسنادی و با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی ، قرارداد حمل و نقل در فقه و حقوق مورد بررسی قرار گرفته و استفاده از نتایج حاصله را جهت تصویب قوانین مربوطه در این حوزه پیشنهاد نمود.

کلیدواژه ها:

قرارداد ، حمل و نقل ، قانون ، فقه ، شرایط صحت