ارزیابی اثرات استفاده طولانی مدت خوراکی هیدروکسی کلروکین در تعداد فعالیت های تشنجی ناشی از PTZ در موش صحرایی نر

مقدمه: هیدروکسی کلروکین برای درمان بسیاری از بیماری های التهابی مثل لوپوس اریتماتوز استفاده می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات مصرف طولانی مدت خوراکی آن در تعداد فعالیت های تشنجی ثبت شده با استفاده از تکنیک الکتروفیزیولوژی است.مواد و روش کار: در این مطالعه تعداد ۳۰ سر موش صحرایی نژاد ویستار در دو گروه کنترل و درمان استفاده شد. گروه درمان در چهار زیرگروه بر اساس دوز هیدروکسی کلروکین ۱۰)، ۵۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم) به مدت ۷ روز پشت سر هم گاواژ شدند. در روز هشتم با استفاده از ترکیب کتامین-زایلازین ۷۰+۷) میلی گرم بر کیلوگرم) بیهوش شدند و بعد از تراشیدن موهای ناحیه سر حیوان، برشی به طول ۲-۱/۵ سانتی متر در طول پوست پشت سر ایجاد شد و با استفاده از تکنیک الکتروفیزویولوژی فعالیت های تشنجی ناشی از پنتسلن تترازول ۸۰) میلی گرم بر کیلوگرم) بررسی شد. در گروه کنترل هم حجم هیدروکسی کلروکین ۲۰۰) میکرولیتر) از نرمال سالین استفاده شد.یافته ها: نتایج حاصل از این ازمایش نشان می دهد که هیدروکسی کلروکین با دوز ۱۰ میلیگرم بر کیلوگرم فعالیت های تشنجی را به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل کاهش می دهد. به طوریکه در دوز های ۱۰۰ و ۲۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم این دارو اثرات افزایشی در فعالیت های مذکور دارد.نتیجه گیری: بررسی نتایج این پژوهش نشان می دهد که هیدروکسی کلروکین دارای اثر دو فازی در فعالیت تشنجی ناشی از پنتیلن تترازول است یعنی در دوز های کم دارای اثرات حفاظتی و در دوز های بالا دارای اثرات تحریکی در فعالیت های تشنجی است.

کلیدواژه ها:

هیدروکسی کلروکین ، فعالیت های تشنجی و PTZ