اهمیت استفاده از پروبیوتیک در پرورش میگو

در چند دهه اخیر صنعت آبزی پروری و به خصوص تکثیر و پرورش میگو پیشرفت قابل توجهی داشته است. هدف نهایی در آبزی پروری افزایش بازده تولید جهت به حداکثر رساندن سود دهی می باشد.افزایش تراکم یکی از روش های افزایش بازده تولید می باشد اما این سبب کاهش کیفیت آب و به وجود آمدن شرایط استرس و مستعد شدن به ابتلا به بیماری مختلف در پرورش میگو شده وخسارت های زیادی به پرورش دهندگان وارد کرده است. به طوری سالهای اخیر مقوله بهداشت و بیماری های میگو به یکی از چالش های اساسی صنعت پرورش تبدیل شده است. باتوجه به ضعف سیستم ایمنی در میگوهاو مشکلات مصرف آنتی بیوتیکی در درمان وپیشگیری از بیماریها در آبزیان به ویژه میگو ؛ همچنین مشکلاتی که برای صادرات میگوهابی که آنتی بیوتیک مصرف کرده اند به کشورهای عضو اتحادیه اروپاایجادشده ،محققین بدنبال راهکارهای جایگزین جهت افزایش مقاومت در برعلیه بیماریها در میگوهای پرورشی و افزایش راندمان تولید وبدنبال آن افزایش سود برای تولید کنندگان می باشند.پروبیوتیک ها که به باکتریهای زیست یار معروف می باشند این باکتریها میتوانند از طریق بهینه سازی متابولیسم و سوخت و ساز مواد غذایی و ایجاد شرایط اکولوژیکی مطلوب در سیستم های پرورشی، عملکرد رشد را افزایش دهند. تحقیقات مختلف نشان داده است که پروبیوتیکها که متشکل از میکروارگانیسم هایی نظیر باکتریها، قارچها و مخمرها می باشند که از طریق بهبود تعادل میکروبی روده با جایگزین شدن در جایگاه اتصال باکتریهای مضر و استفاده از مواد غذایی مورد نیاز آنها، اثرات سودمندی روی میزبان میگذارند و باعث افزایش مقاومت میزبان، بهبود ضریب تبدیل غذایی، افزایش نرخ رشد ویژه و بازماندگی بهتر و افزایش وزن نهایی در میگوها میشود.

کلیدواژه ها:

ایمنی زایی ، آبزی پروری ، ضریب تبدیل غذایی ، بازماندگی