بومی سازی رئالیسم جادویی در داستان نویسی ایرانی نمونه موردی: رمان روزگار سپری شده ی مردم سالخورده اثر محمود دولت آبادی

در این مقاله ابتدا مفاهیم و مبانی اساسی رئالیسم جادویی مورد بازخوانی قرار میگیرد و هدف از آن بررسی مولفه های بومی سازی شده ی این گونه ی ادبی در داستاننویسی ایرانی، با مطالعه ی رمان روزگار سپری شده مردم سالخورده اثر محمود دولت آبادی است. رئالیسم جادویی و یا واقع گرایی جادویی شیوهای نوین در داستان نویسی معاصر است که در آن عناصر واقعیت و خیال، چنان با یکدیگر در می آمیزند که حاصل آن به هیچکدام از عناصر اولیه سازندهاش شبیه نیست. در این شیوه، تلفیق دو عنصر واقعیت و خیال به نحوی انجام میگیرد که تمامی حوادث غیرواقعی و خیالی در بستر داستان، کامال حقیقی و طبیعی جلوه میکنند؛ به گونه ای که خواننده به سادگی آنها را می پذیرد. با نگاه به مفهوم رئالیسم جادویی میبینیم که ادبیات می خواهد خود را تسلیم جهان واقع کند و با تخیل و تصویرسازی حقیقت را به حالت متعادل درآورد، به طوری که حیات و ممات شخصیتهای داستان به پذیرش جادوی داستان بسته است. این به ظاهر جادویی بودن، از هر واقعیتی واقعیتر است، در ادامه این سوال مطرح میشود که آیا بومیسازی رئالیسم جادویی در ایران توانسته جایگاه خود را در ادبیات داستانی پیدا کند؟ این شیوه داستانی دارای پیچیدگی هایی است که اجازه نمیدهد آن را در قالب های شناخته شده ی سبکها و مکاتب رسمی جهان جای داد. از این رو نه تنها در ایران بلکه تا مدت ها در سراسر جهان نا شناخته بوده است. در این مقاله برای رسیدن به نتیجه مطلوب از روش تحلیلی توصیفی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

تخیل ، رئالیسم جادویی ، فانتزی ، بومی سازی