مطالعه و تحلیل تاثیر رهبری ارتقا دهندهی سلامت بر قصد ماندن کارکنان

سلامت جسم و روان کارکنان از موضوعهای مهم و در عین حال قدری مغفول مانده در سازمانهای عصر حاضر است که به نظر میرسد مدیران سازمانها میتوانند با هدایت سبک رهبری خود به این سمت بر جابهجاییها و ترک خدمت کارکنان تاثیرگذار باشند. مقوله جدیدی که در این زمینه در مباحث رهبری مطرح شده است مفهوم رهبری ارتقادهندهی سلامت میباشد. تحقیق حاضر با هدف مطالعهی ارتباط رهبری ارتقا دهندهی سلامت با قصد ماندن کارکنان انجام شد. این پژوهش از جهت هدف، کاربردی و از نظر گردآوری دادهها، توصیفی و از نوع همبستگی است و بهطور مشخص مبتنی بر تحلیل مسیر است. جامعهی آماری این پژوهش، کلیهی کارکنان ستاد استانی شرکت توزیع نیروی برق استان خراسان جنوبی را دربرمیگیرد که بر اساس آمارهای داخلی این شرکت، برابر ۹۰ نفر مشخص شد. نمونهگیری به روش تصادفی ساده انجام گرفت؛ برای برآورد حجم نمونه از جدول نمونهگیری مورگان استفاده شد. ابزار گردآوری دادههای این پژوهش، پرسشنامه است. بدین منظور، برای سنجش متغیر رهبری ارتقادهندهی سلامت از پرسشنامهی بهکارگرفته شده در تحقیق جیمنز و همکاران (۲۰۱۶) و برای سنجش قصد ماندن از پرسشنامهی هانت، آسبرن و مارتین (۱۹۸۱) استفاده شده است. نتایج آزمون فرضیههای تحقیق بیانگر این است که فرضیه اصلی پژوهش مبنی بر تاثیرگذاری رهبری ارتقا دهندهی سلامت بر قصد ماندن کارکنان تایید گردید و در بین مولفههای هفتگانه رهبری ارتقا دهندهی سلامت فقط نحوه کنترل کارکنان بر قصد ماندن آنها اثر داشت و اثر گذاری سایر مولفههای رهبری ارتقادهنده سلامت بر قصد ماندن کارکنان معنادار نبود.

کلیدواژه ها:

سبک رهبری ، جابهجایی کارکنان ، رهبری ارتقادهندهی سلامت ، سلامت کارکنان