درمان مسمومیت با بنزودیازپین: مطالعه مقایسه ای داکینگ مولکولی فلومازنیل و دیازپام

صرع عبارت است از مجموعه ای از اختلالات نورولوژیکی مزمن یا بلند مدت که با حمله صرعی مشخص میشود. صرع در ایران از شایع ترین بیماری مغز و اعصاب محسوب می شود و شیوع آن از استاندارد جهانی بیشتراست. بررسی های علمی نشان می دهد اکنون نزدیک به یک تا یک و نیم درصد مردم ایران صرع دارند که این آمار حاکی از حدود سه برابر بودن بیماران صرعی در ایران به نسبت اروپا است. فلومازنیل یک آتی دوت بنزودیازپین ها است و در درمان مسمومیت با بنزودیازپین ها به کار می رود ولی مطالعات انجام شده نشان می دهد در افرادی که این دارو را دریافت می کنند ریسک ابتلا به تشنج که یکی از علایم صرع می باشد افزایش پیدا می کند. غلظت های مختلفی از دیازپام و فلومازنیل در فواصل زمانی مختلف به موش تزریق شد تا دور موثر و زمان موثر عملکرد هر دارو را به دست آوریم. داده های این پژوهش نشان می دهد که در غلظت mg/kg ۰/۷۵ از فلومازنیل می تواند آستانه تشنج القایی با فلومازنیلی که برای درمان مسمومیت با دیازپام استفاده شده است را به حد کنترل برساند ولی غلظت های بالاتر از این مقدار موجب کاهش آستانه القا تشنج می شوند و دوز مصرفی PTZ را کاهش می دهند. مطالعات داکینگ مولکولی نیز ،محل اتصال این دو دارو را بر روی گیرنده گابا مشخص می کند و نشان می دهد که فلومازنیل می تواند به عنوان یک مهار کننده به جایگاهی نزدیک جایگاه اتصال دیازپام متصل شده و عمل آن را خنثی کند.

کلیدواژه ها:

تشنج ، پنتیلن تترازول ، Auto dock Vina