مطالعه اثر کاربامازپین بر شاخص های الکتروفیزیولوژیکی تشنج در طی کیندلینگ یک طرفه در ناحیه CA۱ هیپوکامپ پشتی در موشهای صحرایی نر بالغ

صرع، نوعی بیماری مزمن و چندعاملی همراه با تشنج های ناگهانی تکراری است. کاربامازپین، معمولترین دارو برای درمان صرع میباشد. در این طرح تحقیقاتی، به بررسی اثرات کاربامازپین، در طی صرع زائی هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ الکتریکی، بر شاخص های تشنجی در موشهای صحرائی نر بالغ پرداخته میشود. در این مطالعه تعداد ۲۸ سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به ۴ گروه تقسیم شدند. حیوانات گروه کیندل، تحریکات روزانه کیندلینگ را به روش سریع، در ناحیه CA۱ هیپوکامپ پشتی دریافت میکردند. در گروه های دارو-کیندل CBZ۲۰K) و (CBZ۴۰K، قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، مقادیر ۲۰mg/kg و ۴۰mg/kg داروی کاربامازپین تزریق میشد. در گروه متیل سلولز+کیندل (MCK) ، قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، مقدار ./۲ میلی لیتر محلول %./۵ متیل سلولز تزریق میشد. شاخص های شدت تشنج، مدت امواج تخلیه متعاقب و مدت تشنج در ضمن اجرا، ثبت می شدند. نتایج نشان می دهند که، بین میانگین شدت تشنج در مقایسه دو به دوی گروه ها اختلاف معنیدار وجود دارد. ولی، بین میانگین مدت امواج تخلیه متعاقب در دو گروه MCK و CBZ۴۰K اختلاف معنیدار وجود ندارد. به علاوه، بین میانگین مدت تشنج در دو گروه KND و MCK اختلاف معنیدار آماری وجود ندارد. نتایج نشان میدهند که مقدار موثر کاربامازپین در گروه CBZ۴۰K موجب کاهش شدت تشنج، مدت زمان امواج تخلیه متعاقب و مدت تشنج در مقایسه با موشهای صحرایی گروه KND میشود.

کلیدواژه ها:

صرع ، شدت و مدت تشنج ، امواج تخلیه متعاقب