بررسی کاهش تاخیر زمانی درکنترل بهینه فعال سازه ها

طی سه دهه ی اخیر، کاهش پاسخ سازه ها تحت اثر بارهای دینامیکی، موضوع پژوهش های بسیاری بوده است. با ساخت سازه های انعطافپذیرتر، نظیر ساختمانهای مرتفع تر یا پلهای با دهانه های بلندتر، قیود در نظر گرفته شده در آیین نامه های مختلف طراحی سازه ها دستخوش تغییراتی قرار گرفته اند، به گونه ای که پارامترهای حرکتی مانند جابه جایی ها و شتابهای سازه ای به عنوان عوامل کنترل کنندهای در طراحی این سازه ها شناخته شده اند.روشهای معمول برای طراحی سازه ها عموما بر پایه ی دو معیار ایمنی و قابلیت بهره برداری بنا گردیدهاند. در سالهای اخیر روش های جدیدی برای از بین بردن و یا کاهش اثرات زلزله بر سازه ها پیشنهاد شده است که به روش های کنترل سازه معروف می باشند. روشهای کنترل سازه به پنج دسته، جداسازی تکیه گاهی، کنترل غیرفعال، کنترل فعال، کنترل مرکب و نیمه فعال تقسیم بندی می شوند. یکی از روشهای جدید و درعین حال موثر در کنترل ارتعاشات و لرزه های مخرب ساختمانها و سازه ها هنگام بروز زلزله و بادهایشدید، روشهای کنترل فعال میباشد. اما درکنار این موضوع، مسئله تاخیرزمانی یا تفاوت زمانی بین لحظه دریافت اطلاعات توسط سنسورها و زمان اعمال نیروی کنترل برسازه، اغلب به علت ویژگیهای ساختاری و سخت افزاری این سیستمها اجتناب ناپذیر است. این تاخیرزمانی کل کارائی سیستم را ازبین برده و درنتیجه، تاثیرمطلوب و مورد انتظارسیستم کنترل برروی پاسخ سازه ایجاد نخواهد شد و یا حتی ممکن است منجربه ناپایداری سازه گردد. درکنترل فعال، ضمن تغییر مشخصات دینامیکی سازه، نیروهای اضافی به سازه در مدل دینامیکی اعمال می شود تا نیروهای زلزله را کنترل نماید و نتیجتا پاسخ سازه از جمله تغییر مکان نسبی طبقات در سازه های ساختمانی کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

تاخیرزمانی ، کنترل فعال ، تاریخچه زمانی ، کنترل بهینه ، شبکه عصبی