تعیین مناسب ترین روش زمین آمار در تهیه نقشه تغییرات شوری آب های زیرزمینی (مطالعه موردی: دشت مشهد)

آبهای زیرزمینی از منابع مهم بهره برداری در مناطق خشک و نیمه خشک میباشند. به همین دلیل به منظور حفظ کیفیت آبهای زیرزمینی و مدیریت بهینه آن، اطلاع از پراکنش مکانی و زمانی آنها حائز اهمیت میباشد و پایش و پهنه بندی آنها به عنوان یک اصل مهم در برنامه ریزی های کشور باید مدنظر قرار بگیرد. هدف از انجام پژوهش حاضر پهنه بندی هدایت الکتریکی آب زیرزمینی آبخوان دشت مشهد با استفاده از ۵ روش زمین آمار عکس فاصله (IDW)، تخمین گر موضعی (GPI)، تخمینگر عام (LPI)، کریجینگ و کوکریجینگ میباشد. برای انجام پژوهش حاضر از داده های ۱۲۲ حلقه چاه مشاهده ای در محدوده آبخوان دشت مشهد استفاده گردید. جهت مقایسه روشهای مورد استفاده از دو معیار ارزیابی مجذور میانگین مربعات خطا (RMSE) و میانگین قدرمطلق خطا (MAE) استفاده شد. ترسیم نیم تغییرنما در GS+ نشان داد که داده های هدایت الکتریکی بهترین برازش را در مدل کروی دارند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد ازمیان روشهای ذکر شده، روش عکس فاصله (IDW) و پس از آن روش کوکریجینگ از بالاترین دقت و روش تخمینگر موضعی (GPI) از کمترین دقت در این زمینه بهره مند بودند.

کلیدواژه ها:

آبهای زیرزمینی ، درونیابی ، زمین آمار ، هدایت الکتریکی.