بررسی فعالیت و پایداری آنزیم اورات اکسیداز با پلی اتیلن گلیکول عامل دارشده

پلی اتیلن گلیکول یک پلیمر غیرسمی و غیرایمنوژن است که به عنوان یک رویکرد برای غلبه بر مشکلات برخی ازداروهای زیستی مورداستفاده قرار می گیرد. ساختار پلی اتیلن گلیکول به گونه ای است که خواص بسیار مفیدی برایطیف گسترده ای از کاربردها دارد. اسکلت اصلی پلی اتیلن گلیکول ازنظر شیمیایی بی اثر است، درحالیکه گروه هایاولیه هیدروکسیل انتهایی قابل به کارگیری هستند. خواص فیزیکی و شیمیایی و خواص بیولوژیکی که ترکیب پلیاتیلن گلیکول دارد آن را برای اتصال به ترکیبات پپتیدی و پروتئینی و همچنین پایدارسازی این ترکیبات مناسبکرده است. داروهای پگیله شده درحالحاضر در درمان سرطان، بیماری های مزمن کلیوی، هپاتیت، مولتیپلاسکلرزیس، هموفیلی و اختلالات دستگاه گوارش استفاده میشود. آنزیم اوریکاز با تبدیل اوریک اسید کم محلول بهآلانتوئین محلول، به عنوان یک آنزیم دارویی عمل می کند. فقدان اوریکاز در بدن منجر به بالا رفتن سطح اوریک اسیدپلاسمای خون می شود. افزایش سطح اوریک اسید (در اثر افزایش متابولیسم پورین ها) با توجه به حلالیت پایین آنباعث شکل گیری کریستال هایی از اوریک اسید می شود که به طورمعمول منجر به شرایطی مانند نقرس و سنگ هایاورات در دستگاه ادراری می شود. این پژوهش، عامل دارکردن پلی اتیلن گلیکول و سپس اتصال آن به آنزیم اوراتاکسیداز و بررسی پایداری آن انجام شده و با روش پگیلاسیون باعث افزایش نیمه عمر و افزایش پایداری آنزیم اوراتاکسیداز شده است.

کلیدواژه ها:

اورات اکسیداز ، پگیلاسیون ، تثبیت آنزیم ، پلی اتیلن گلیکول