مقایسه سه روش مداخله درمانی با محرک بینایی/ شنوایی - حرکتی، دارو درمانی و ترکیبی بر بهبود بازداری پاسخ کودکان با اختلال ADHD (خرده ریخت ترکیبی)

این مطالعه باهدف تعیین اثربخشی مداخله درمانی با محرک بینایی / شنوایی - حرکتی، دارودرمانی و ترکیب دوروش در بهبود بازداری پاسخ انجام شد. در مطالعه شبه آزمایشی و آینده نگر حاضراز بین ۴۰ دبستان عادی پسرانه که با روش تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند. ۴۵ کودک ۷ تا ۱۲ سال بااختلال کمبود توجه / فعالی ازنوع ترکیبی که با استفاده از مقیاس کانرز (فرم والد و معلم) و تشخیص روانپزشک براساس ملاک های DSM-IV-TR شناسایی و از لحاظ بهره هوشی همسان شده بودند، به طورتصادفی به ۳ گروه آزمایشی (مداخله درمانی با محرک بینایی/ شنوایی - حرکتی، دارودرمانی و ترکیب دو روش) تقسیم و قبل وبعد از مداخله و بعد از پیگیری یک ماهه با هم مقایسه شدند. ابزار پژوهش آزمون عملکرد یکپارچه دیداری شنیداری VA+PLUS بوده است داده های جمع اوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و روش تحلیل کواریانس چند متغیره در سطح معنی داری P>۰/۰۵ پردازش شدند. تحلیل یافته ها حکایت از آن دارد که بین سه روش مداخله ای در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود ندارد.در مرحله پیگیری نیز دو روش ترکیبی و مداخله بامحرک بینایی/ شنوایی - حرکتی بهبود معناداری در بازداری پاسخ نسبت به روش دارودرمانی داشتند. در واقع گروه دارودرمانی بر خلاف دو گروه دیگر تقریبا به اندازه مرحله پیش آزمون افت عملکرد داشتند. نتایج نشان داد که برنامه مداخله تمرینی می تواند در بهبود بازداری پاسخ به صورت پایدار و مداوم نسبت به روش دارو درمانی موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

اختلال کمبود ، توجه / بیش فعالی ، محرک بینایی / شنوایی ، حرکتی ، دارودرمانی ، بازداری پاسخ