توریسم داخلی بعنوان عامل رونق اقتصادی در ایران: مطالعه ای جامعه شناختی

مقاله حاضر به بررسی مفاهیم و ابعاد گردشگری در ایران با تأکید بر توسعه اقتصادی می پردازد. در مطالعه تحلیلی توریسم، ناچاراً می بایست از ادبیات مربوط، که در کشورهای صنعتی تدوین و منتشر گردیده است، نیز استفاده کرد. مقاله به این می پردازد که چگونه توریسم امروزه بعنوان یکی از بزرگترین صنایع جهان شناخته شده است، و در آن به این موضوع پرداخته می شود که چگونه مردم بیش از هر زمانی دیگر در گذشته سفر می کنند، و به اهداف جدیدی دست می یابند. توریسم داخلی مردم را به انواعی از جاذبه های ملی و محلی سوق میدهد. در آن، منابع باستانی و تاریخی، جاذبه های طبیعی، موزه ها، زیارتگاههای مذهبی و اماکن مقدس، آداب و سنن، هنرهای بومی، صنایع دستی، غذاهای محلی و سنتی، نحوه سکونت و ... مورد شناسائی و استفاده قرار می گیرند؛ یعنی مجموعه تعاملاتی که به فعل و انفعالات اقتصادی نیز منجر می گردد. در مقاله حاضر، وضعیت توریسم در ایران بعنوان پدیده ای اجتماعی- اقتصادی مورد ارزیابی قرار می گیرد. مدیریت یکپارچه و منسجم راه را بسوی توسعه توریسم هموار می سازد؛ یعنی راهیابی به صنعتی چند بعدی که همواره رونق و پویائی بسیاری از جنبه های اقتصادی، اشتغال، بهره وری، انواعی از موارد داد و ستد، و توسعه اجتماعی و فرهنگی را موجب می گردد. از سوی دیگر، و براساس شواهد و نظریات جهانی، به دنبال بهبود شرایط اقتصادی، توریسم نیز رونق یافته و می یابد. هنجارهای جدید اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی باعث گردیده اند تا پس اندازها بنوعی در سیاحت و توریسم هزینه گردند