آسیبشناسی توسعه صنعت گردشگری با توجه به ملاحظات آمایش سرزمین

آمایش سرزمین، یک امر علمی با رویکردی فضایی و منطق های در شناخت توانمندی های توسعه با توجه به قابلیت های مکانی م یباشد. توسعه نیز در عصر پسامدرن مبنای چند بعدی یافته و از حالت تک نگری و بخشی بودن گذار نموده است. تعامل آمایش سرزمین و توسعه فضایی هدفی چون عدالت جغرافیایی را دنبال می نماید که از طریق ایجاد رفاه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی فراهم می آید. در این میان گردشگری یکی از ابعاد چند بعدی توسعه فضایی یک منطقه م یباشد. از ای نرو در آمایش سرزمین یکی از قابلیت های فضایی مورد بررسی قابلیت گردشگری هر منطقه است تا با شناسایی آن و در چارچوب پایداری بستری برای توسعه فضایی فراهم آید. آمایش سرزمین در زمینه گردشگری در هر منطقه از طریق امکان - سنجی توسعه گردشگری صورت م یگیرد تا از این طریق قابلی تهای توسعه گردشگری، باز شناخته شود. مقاله حاضر در چارچوب آمایش سرزمین، قابلیت های گردشگری در زمینه توسعه فضایی را، تبیین و تحلیل نموده و بر مبنای آمایش سرزمین در زمینه گردشگری به مطالعه موردی استان خراسان رضوی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، برنامهریزی فضایی ، صنعت گردشگری ، امکانسنجی ، توسعه پایدار