حسن نیت و نقش آن در حقوق خصوصی ایران و فقه امامیه

اصل حسن نیت از موارد کاربردی در عرصه بین المللی و جایگاه آن موجب استعمال در حقوق ایران شده است. افزون بر این، موضوع حسن نیت از از مقال های خطیر حقوق مدنی و از عوامل رافع مسئولیت مدنی و تعدیل قراردادها می باشد. قانونگذار ایران این نهاد را از حقوق فرانسه اقتباس کرده هست؛ لیکن در هنگام انطباق با قانون ایران از آوردن اصل حسن نیت خودداری نموده و این به معنای مخالفت با اصل حسن نیت نیست. حسن نیت به معنای انجام وظائف به صورت صادقانه، منصفانه، معقول همراه با رعایت حقوق و منافع دیگران و دوری از هرگونه سوءنیت و فریبکاری است که این مفهوم در فقه امامیه مشهود است. بر این اساس، شارع مقدس حسن نیت را در حمل افعال و رفتار مسلمین بر صحت به معنای صحت تکلیفی و حمل فعل مومن و غیر مومن (تمام افراد) بر تام الاجزا و شرایط میداند که می توان گفت که این مهم با نهادهای حقوقی دیگر از جمله قاعده احسان، لاضرر، معامله منصفانه، سوء استفاده از حق و انصاف ارتباط داشته و فقه و حقوق ایران بابیان نهی از غش، نجش، غرر و تدلیس به بیان مصادیق حسن نیت اهتمام ورزیده است؛ نگارنده در این پایان نامه به صورت توصیفی تحلیلی در صدد است علاوه بر بیان مفهوم حسن نیت از منظر فقه و حقوق خصوصی ایران و با توجه به اینکه اصل حسن نیت دارای اطوار متنوع می باشد، الگوهایی از این کلاسه را تبیین، و در اختتام جایگاه، شرایط و آثار آن را در حقوق خصوصی ایران و فقه امامیه تتبع نموده و از رهگذر این بررسی، با عنایت به اینکه فقه امامیه منبع اصلی حقوق ایران است، قانون گذار میتواند با الهام از آموزه های فقهی نسبت به وضع ماده قانونی در زمینه ی شناسایی اصل حسن نیت اقدام و از رجوع به حقوق غربی و ورود اصطلاحات جدید خودداری نماید.

کلیدواژه ها:

حسن نیت ، احسان ، صحت ، حقوق ایران ، فقه امامیه