بررسی تطبیقی فقد قصد و رضا در قرارداد به واسطه اکراه و تدلیس در حقوق ایران و انگلیس

عقود و ایقاعات یکی از بنیادهای مهم در روابط اجتماعی-اقتصادی انسان هاست. توافق اراده هسته مرکزی قرارداد را تشکیل می دهد. از لحاظ نظری توافق از دو رکن اساسی به نام ایجاب و قبول تشکیل می شود به محض اینکه او اعلام اراده موافق با یکدیگر باشد عقد به تشکیل می رسد در واقع قصد و رضای طرفین عقد با یکدیگر مبادله می شود و به یک نقطه واحد به نام توافق می رسند.همچنین برخلاف آنچه از ظاهر عبارت بند ۱ ماده ی ۱۹۱ قانون مدنی برمی آید قصد و رضا دو ماهیت مستقل اند و وجود و عدم هر کدام در عقد تاثیری متفاوت با دیگری دارد. رضا که شوق به ایجاد وضع جدید است شرط نفوذ عقد، و قصد که عبارت است از ایجاد وضع جدید در عالم تصور، شرط صحت آن است. برخلاف قصد که وجود آن حین انعقاد عقد ضروری است و فقدان آن مانع تحقق عقد و الحاق بعدی آن ممتنع می باشد. رضا بعد از انعقاد عقد هم ممکن است به عقد ملحق شود و موجب نفوذ آن گردد. فقدان رضا گاه به علت عدم توجه است و زمانی ناشی از نقص اهلیت یا اکراه. موارد فقدان قصد همهی حالاتی است که در آنها وجود ذهنی وضع جدید تحقق پیدا نکرده است؛ حالاتی چون خواب، بیهوشی، مستی و موارد عدم انطباق قصد طرفین عقد بر یکدیگر که در حکم فقدان قصد است.

کلیدواژه ها:

قصد ، رضا ، عقد ، اکراه ، تدلیس