اثربخشی رویکرد TGFU و SDT بر رشد حرکتی و انگیزش پیشرفت در کودکان مبتلا به نقص توجه و بیش فعالی

هدف: هدف از انجام این تحقیق بررسی اثربخشی رویکرد TGFU و SDT بر رشد حرکتی و انگیزش پیشرفت در کودکان مبتلا به نقص توجه و بیش فعالی می­باشد.روش­ها: روش اجرای این تحقیق از نوع نیمه تجربی و از لحاظ هدف کاربردی می­باشد که با استفاده از طرح پیش­آزمون-پس­آزمون انجام شد. ۳۰ نفر از دانش­آموزان ۷ تا ۱۰ سال مقطع ابتدایی شهر گرگان به عنوان نمونه انتخاب شدند. در مرحله پیش­آزمون تمامی شرکت­کنندگان آزمون رشد حرکتی TGMD-۳ را انجام دادند و پرسشنامه انگیزش پیشرفت را تکمیل کردند. سپس شرکت­کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه TGFU و SDT قرار گرفتند. فرایند تمرین در طی ۶ هفته و هر هفته ۲ جلسه ۹۰ دقیقه­ای برگزار شد. پس از پایان مراحل مداخله، پس­آزمون به عمل آمد. داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد که بین دو گروه TGFU و SDT در متغیر رشد حرکتی (۰۰۱/۰p <) و انگیزش پیشرفت (۰۳۶/۰p <) تفاوت معناداری وجود داشت. با توجه به اختلاف میانگین­ها، گروه TGFU نسبت به گروه SDT عملکرد بهتری داشت.نتیجه ­گیری: بطورکلی می­توان گفت که رویکرد TGFU نسبت به SDT می­تواند موجب بهبود رشد حرکتی و انگیزش پیشرفت کودکان ADHD گردد. 

کلیدواژه ها:

رویکرد آموزشی ، آموزش غیرخطی ، آموزش سنتی ، مهارت توپی ، مهارت جابجایی