قلمرو فضایی جمهوری اسلامی ایران در پرتو اعمال اصل صلاحیت سرزمینی کیفری بین الملل

قلمرو فضایی در مقاله حاضر در حقیقت بحثی مابین حقوق هوا- فضا است. به این معنا که چون صلاحیت سرزمینیکیفری در حقوق جمهوری اسلامی در بحث اجرام هوایی تعریف شده است، باید در این چارچوب مورد بررسی قرارگیرد، به بیانی روشن تر با توجه به اینکه در نظام حقوقی حاکم بر هوا، اصل بر حاکمیت دولت سرزمینی بر قلمروهوایی خویش و در نظام حقوقی حاکم برفضای ماورای جو، اصل بر آزادی استفاده از آن است. لذا اینکه آستانه فضا ازکجا آغاز یا محدوده هوایی در چه ارتفاعی پایان می پذیرد، تعیین کننده قلمرو اختیارات دولت ها در اعمال حاکمیت برفضای فوقانی است. با توجه به این مباحث سوال پژوهش آن است که قلمرو فضایی جمهوری اسلامی ایران در پرتواعمال اصل صلاحیت سرزمینی کیفری بین الملل چگونه تعریف شده است؟ فرضیه پژوهش نیز بر این اصل پایبنداست که دولت ها می توانند در هر زمانی شیء فضایی خود را مثل ماهواره های مصنوعی، موشک و راکت ها، ایستگاهفضایی یا سفینه های فضایی، از سرزمین تحت قلمرو خود یا دریای آزاد یا سرزمین بلاصاحب به فضای ماورای جوپرتاب و ارسال کنند؛ البته برای این کار، ضرورت بر کسب رضایت ضمنی یا صریح است.

کلیدواژه ها:

قلمرو ، فضا ، هوا ، صلاحیت سرزمینی ، حقوق کیفری