مناسب سازی و تدوین الگوها و شاخص های طراحی فضاهای شهری دوستدار سالمند (نمونه مطالعاتی: منطقه ۲ شهرداری تهران، بخشی از محله شهرک قدس)

فضای شهری مطلوب همواره به فضایی اطلاق می گردد که در آن عدالت اجتماعی و شهروندی رعایت شود و این فضا برای همه شهروندان آن، علی الخصوص اقشار و گروه های آسیب پذیر و دارای ضعف- جسمانی و...- قابل استفاده باشد. دوره سالمندی برهه ای است که با کاهش توان جسمی و روحی همراه بوده و به تبع آن فرد سالمند برخی ارزشها و امتیازهای اجتماعی را نیز از دست می دهد. افراد سالمند گروهی از شهروندان آسیب پذیر هر شهر هستند و از این رو لازم است که فضاهای شهری برای این قشر نیز مناسب سازی گردیده و قابل استفاده باشند. علاوه بر این میزان جمعیت جوان کشور در حال حاضر حاکی از جمعیت بالای سالخوردگان در آیندهای نه چندان دور می باشد که این موضوع لزوم توجه به امر آماده سازی فضاهای شهری برای سالمندان را دوچندان می نماید. افراد سالمند و مسن از لحاظ جسمی و روحی به حضور در جامعه و فضاهای شهری و تعاملات اجتماعی و حرکت نیاز دارند از این رو طرح ها و برنامه های شهری باید به گونه ای باشند که این افراد بتوانند به راحتی از خیابانها و فضاهای عمومی شهری استفاده نمایند. از سویی استفاده از نقطه نظرات و پیشنهادات این قشر تاثیرات بسزایی در دریافت نتیجه مطلوب را دارد لذا در این پژوهش پس از بررسی مبانی نظری به شناخت محدوده مورد مطالعه پرداخته شده و سپس جدول سوآت تدوین و اهداف عملیاتی، راهبرد و سیاست های اجرایی ارایه گردیده و در نهایت بر اساس مطالعات نظری و تحلیل یافته های پژوهش، به ارائه راهکارها و نتیجه گیری متناسب با مولفه ها و شاخصهای تعیین شده و راهکارهای لازم برای مناسب سازی فضاهای شهری دوستدار سالمند پرداخته شده است.