پدیده اوتریفیکاسیون و اثرات آن براکوسیستم های آبی

یکی از جدی ترین تهدیدهای زیست محیطی اکوسیستم های آبی پدیده پرغذایی دریاچه یا اوتریفیکاسیون است که فقط در دریاچه ها، خلیج ها، حوضچه های تثبیت و بعضی اوقات در رودخانه هایی که با سرعت کم در حرکت می باشند رخ میدهد. یکی از معضلاتی که این بخش از محیط زیست را به شدت تهدید میکند پدیده اوتریفیکاسیون میباشد. اوتریفیکاسیون دلالت بر غنی شدن پیکره آبی به وسیله مواد آلی ورودی و یا روانآب سطحی حاوی نیترات و فسفات دارد که به طور مستقیم رشد جلبکها و دیگر گیاهان آبزی را کنترل میکند. به بیان ساده تر اوتریفیکاسیون یک عکس العمل بیولوژیکی است که در پاسخ به ازدیاد ورود مواد مغذی به منابع آبی صورت میگیرد. بار اضافه مواد مغذی در سیستم های آبی میتواند منجر به افزایش تولید شده و هر چند وقت یک بار باعث ایجاد شکوفایی سمی بسیار زیاد آلگ ها و سبب کمبود اکسیژن در مناطق وسیع گردد که این مسئله میتواند حیات آبزیان را که به اکسیژن محلول در آب وابسته هستند را از بین ببرد. چهار فاکتور اصلی در این پدیده نقش دارند که شامل نیتروژن، فسفر، نور خورشید و گاز کربنیک است. وارد ساختن آب تمیز با دبی بالا به منابع آبی آلوده به مواد مغذی و مواد آلی در ابتدای ورود این مواد به منظور کاهش زمان ماند آب و خروج سریعتر مواد مغذی و رقیق شدن آنها نیز بعنوان یک راه برای پیشگیری از اوتریفیکاسیون مد نظر باید قرار گیرد که برای مخازن پشت سد و دریاچه های کوچک کاربردی است.

کلیدواژه ها:

اوتریفیکاسیون ، بیولوژیکی ، مواد مغذی ، زیست محیطی ، اکو سیستم آبی