تدوین راهکارهای دستیابی به شاخص های شهر دوستدار کودک

امروزه فضاهای شهری طوری سازمان یافته اند که اغلب نیازهای کودکان در آن نادیده گرفته می شود. فقدان امکانات تفریحی کافی در سطح شهر و محلات، استانده و ایمن نبودن فضاهای موجود، عدم امنیت کافی در معابر عمومی همگی بخشی از مواردی است که سبب شده زندگی و تفریح کودکان با وجود محدودیت ها در خانواده خلاصه شود و حضور میسر کودکان و تفریح آنان به حد کافی میسر نباشد. این در حالی است که کودکان به عنوان حساس ترین و آسیب پذیرترین قشر جامعه که اعتقادات، فرهنگ و هویت جامعه را از نسلی به نسل دیگر منتقل می کنند، نیازمند مطابقت شرایط اجتماعی و معماری فضاهای شهری با نیازهای خاص خود می باشند. با مطالعه پیشینه تحقیق میتوان دریافت که در واقع شهر مناسب برای کودکان، شهری مناسب تمامی سنین است. لذا ضروری است در طراحی شهری گروه کودکان را در الویت برنامه ریزی ها قرار دهیم. در مقاله حاضر با بررسی مبانی نظری در باب شهر دوستدار کودک و فضاهای شهری و ایجاد محیط های مطلوب برای کودکان، راهکارهایی اجرایی برای دستیابی به اهداف صندوق حمایت کودکان ملل متحد، پیشنهاد میگردد. برای دستیابی به اهداف از مطالعات کتابخانه ای به عنوان روش گردآوری اطلاعات استفاده شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که برای حل مسائل و مشکلات مربوط به کودکان باید قوانین کشور هر چه بیشتر با قواعد جهانی حمایت از کودکان هماهنگ و همخوان شود. در عین حال باید به اجرای درست و دقیق این قوانین کوشید. در نظر گرفتن فرهنگ ها و خرده فرهنگ ها در جوامع مختلف و هماهنگی با آنها، میتواند تضمینی برای اجرای دقیق قوانین هم پیوند با کودکان باشد.

کلیدواژه ها:

نیاز کودک ، فقدان امکانات ، محدودیت ، شهر دوستدار کودک ، راهکارهای اجرایی