گیاه پالایی؛ گامی به سوی ارتقای سلامت محیط زیست

سمیت فلزات سنگین و تجمع آن ها در زنجیره های غذایی یکی از اصلی ترین معضلات زیست محیطی و بهداشتی جوامع مدرن امروزی است. اگر چه امکان اصلاح خاک های آلوده به فلزات سنگین با استفاده از تکنیک های شیمیایی، فیزیکی و یا زیستی وجود دارد اما روش های فیزیکی و شیمیایی اصلاح مناطق آلوده به فلزات سنگین هزینه بر، وقت گیر و تخریب کنند ه ی محیط زیست می باشند. از این رو، در سال های اخیر دانشمندان و مهندسین به فکر طراحی و توسعه ی تکنیک های زیستی افتادند که بتوانند مکان های آلوده به فلزات سنگین را بدون آنکه بر حاصلخیزی و تنوع بیولوژیکی خاک اثرات سوئی داشته باشند، پاکسازی و تعدیل نمایند. گیاه پالایی از جمله تکنولوژی های سبز و دوست دار محیط زیست است که از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه و از لحاظ انرژی کم هزینه می باشد. در این تکنیک از گیاهان خاصی جهت پاکسازی و یا تثبیت آلاینده های سمی استفاده می گردد. موثر بودن فرآیند جذب فلزات سنگین از خاک توسط گیاهان، وابسته به میزان دسترسی گیاه به فلز مورد نظر می باشد. لذا، در حال حاضر بیشتر تحقیقات صورت گرفته در زمینه ی گیاه پالایی فلزات سنگین بر افزایش سرعت پاکسازی این فلزات توسط گیاهان از طریق روش های شیمیایی یا زیستی متمرکز شده اند. در این مقاله، مروری کوتاه بر فن آوری گیاه پالایی و برخی از روش های افزایش کارآیی آن خواهیم داشت.

کلیدواژه ها:

فلزات سنگین ، آلودگی خاک ، گیاه پالایی ، مواد کلات ساز ، باکتری های ارتقادهنده ی رشد گیاه PGPB)