بررسی تطبیقی خمریه های ابونواس و منوچهری دامغانی

منوچهری شاعر شاد نوش و دلشاد دامغانی چنان محو دواوین عرب به خصوص ابونواس است که در نگاه نخست خمریات منوچهری از نظر محتوایی در مقایسه با خمریات ابونواس چون سایه ی اشعار خمری او می نماید. و او چنان مشغول باده نوشی و باده ستایی به سبک ابونواس می گردد که از یاد می برد به چه زبانی سخن می گوید چرا که خواه یا ناخواه تضمین هایی را از شاعران عرب در لا به لای اشعارش وارد می کند تا آنجا که بسامد واژه ها عربی اشعار او بسیار بالا می رود .و چنان اشعار عرب با روح و جانش عجین شدند که بین خود و ابونواس و اعشی و دیگر شاعران عرب ، فاصلهای نمی دیده است . منوچهری چنان باده می ستاید که اگر نگاه روان شناسانه به آن داشته باشیم گویا نوعی وابستگی روانی شدید به شراب در وجود او نهفته است که اشعار خمری او گواه این ادعاست ؛ همان وابستگی دیوانه واری که ابونواس همتای خمری او به شراب داشت و تا پایان عمر مدهوش باده و باده نوشان بود . می توان گفت هر دو شاعر دلبستهی باده نوشی در تمام ایام هفته بودند و بر مداومت آن تاکید دارند چنان که منوچهری از آغاز هفته چون ابونواس به باده نوشی می نشیند و تا پایان هفته خود را غرق در باده می کند. منوچهری و ابونوس نوشیدن شراب بی، صدای موسیقی و طرب را دوراز آداب باده نوشی، و نوعی بی حرمتی به انسان می دانند و زبان شعری هر دو شاعر قرابت خاصی را نشان می دهد که برآمده از تاثیر منوچهری از ابونوس است.

کلیدواژه ها:

ابونواس ، منوچهری ، باده ، خمریه